Ik loop al langere tijd met het idee te spelen om te gaan bloggen over m’n leertraject en leuke momenten sinds ik begonnen ben met zeilen. Tot nu toe is het er steeds niet van gekomen. Gisteren heb ik mijn boot (solo) vanuit IJmuiden naar Amsterdam gevaren. Mijn ervaring is dat er op bijna elke tocht wel iets gebeurt waar je van leert en waarover je zou kunnen schrijven. Zo ook gisteren.
Ik heb met de Rose een paar maanden in IJmuiden gelegen maar vond het nu weer tijd om terug te gaan naar m’n eigenlijke ligplaats in Monnickendam.
Na het werk ben ik door een vriendin naar IJmuiden gebracht waarna de tocht kon beginnen. Er stond weinig wind (4 tot 6 knopen voorspeld, en dan ook nog vanuit het Westen), dus de kans dat ik zou kunnen zeilen was niet zo groot. Toch besloot ik om de boot al wel zeilklaar te maken. Nadat ik dat had gedaan konden de trossen los en vertrok ik richting de sluizen.
Voor de mensen die weinig zeilervaring hebben is het misschien leuk om aan te geven dat het gebied tot Amsterdam in blokken is opgedeeld met verschillende marifoonkanalen. Het is formeel gewenst om je per marifoon in die gebieden te melden. Bij het vertrek vanuit de haven heb ik me op kanaal 61 gemeld. Er bleken geen bijzonderheden en ik kon m’n weg vervolgen naar de Kleine Sluis. Daar meldde ik me op kanaal 22 om aan te geven dat ik graag geschut wilde worden. Na het sluizencomplex is er dan weer kanaal 3, de verkeersdienst Noordzeekanaal.
Ervaren mensen weten het al, maar voor mensen die geen ervaring met het verschil tussen zoet en zout water hebben: zout water is zwaarder dan zoet water. Als die twee dus samenkomen, dan zakt het zoute water naar beneden. Doordat het zoute water het zoet onderin verdringt, gaat het zoete water aan de oppervlakte richting het zoute water stromen. In de sluis dus iets om rekening mee te houden, met het volgende ezelsbruggetje: Van zoet naar zout gaat fout; van zout naar zoet gaat goed. Hiermee wordt bedoeld dat je op moet letten als je van zoet water naar zee gaat. Meestal leggen mensen vooraan eerst vast. Als je dat in dit geval zou doen dan wordt de achterkant door de stroming weggezet en kom je over dwars in de sluis te liggen. Wat veelal hillarische taferelen oplevert.
Overigens gelden bij het solo varen weer wat andere technieken (die ook bij een grotere bemanning heel handig kunnen zijn). Ik zal daarover in een ander bericht eens iets schrijven.
Terug naar de vaartocht. Niet lang nadat ik de sluis had verlaten begon m’n motor ineens een vreemd geluid te maken. Er kwam ook wat rook uit de motor en ik zag dat er geen controlestraal meer was van het koelwater. Snel heb ik de motor uitgedaan om problemen met een oververhitte motor te voorkomen, Heel handig was de timing niet, want op dat moment kwam er een vrij groot containerschip aan, waar ik dus nu stuurloos voor lag te dobberen. Gelukkig had ik de boot al zeilklaar gemaakt en het is niet voor niets een zeilboot. Snel de zeilen gehezen en ik had weer wat voortgang, zei het slechts langzaam. Iedere zeiler maakt wel een of meerdere keren mee dat er iets met de motor aan de hand is, en het gebeurt uiteraard alleen op momenten dat je het eigenlijk niet wilt. Omdat ook voor mij dit niet de eerste keer is, merkte ik dat ik volledig automatisch handelde en toen ik weer controle had voelde ik me best trots dat ik dit kennelijk zo onder de knie had!
Ik heb een half uurtje zo doorgezeild met ongeveer 2 knopen snelheid. Daarna was de motor voldoende afgekoeld om erbij te kunnen. Ik heb met een borstel de waterinlaat schoongeboend in de hoop dat dat het probleem was. Daarna de motor weer gestart….. en ik had weer koelwater! Ik kon m’n weg dus weer vervolgen 🙂 Inmiddels vond ik dat ik wel een soepje had verdiend, dus heb ik de stuurautomaat aangezet en heb ik even water gekookt. Dat soepje heeft me erg goed gesmaakt!